Գերմաներենից  Հակոբ Մովսեսի  թարգմանությամբ  

 

        Առանց մեկնաբանության` ընդամենը երկու փոքրիկ հատված Նիցշեի իր բարեկամներին գրված նամակներից .

 

        Ժամանակ առ ժամանակ ինձ թվում է, որ ես ապրել, աշխատել և տառապել եմ հենց նրա համար, որ մի օր ստեղծեմ այս փոքրիկ գրքույկը, ավելի'ն, թե նրանով այժմ, հետին թվով, արդարացված է իմ ողջ կյանքը ... Ի'նչ իմանաս, հենց այսքան տառապանք չէ՞ր պահանջվում նրա համար, որ ես ինձնից արյուն բաց թողնեի, ինչը այս գիրքն է:

 

        Ով գիտի` քանի սերունդ պետք է փոխվի, որպեսզի հայտնվեն առանձին անհատներ, ովքեր ընդունակ կլինեն իրականում կռահել այն, ինչ ես արել եմ: Եվ անգամ այստեղ ինձ սարսափեցնում է այն միտքը, որ իմ հեղինակությանը կդիմեն բոլորովին ո'չ նրանք և բոլորովին չարդարացված կերպով: Բայց դա մարդկության յուրաքանչյուր մեծ ուսուցչի ողբերգությունն է . նա գիտի, որ հանգամանքների աննպաստ զուգադիպման դեպքում մարդկության համար կարող է դառնալ չար հանճար - ճիշտ այնպես, ինչպես կարող է օրհնություն դառնալ: